«ΠΙΘΑΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ……»
Σας καλωσορίζω και αυτήν την εβδομάδα στην γνωστή μας συζήτηση… Μονοδιάστατη κάποιοι θα σκεφτείτε αλλά όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν οι σκέψεις αλλά και οι απόψεις διακρίνονται από μια μοναδικότητα, που τις θέλει να μοιράζονται αλλά και να επεκτείνονται… Πιθανοί είναι όλοι οι προβληματισμοί που γεννώνται στις μέρες μας.. Αν ζούσαμε σε μια καλύτερη εποχή ίσως πολλές από τις σκέψεις που βασανίζουν μεγάλη μερίδα ανθρώπων να μην υπήρχαν παρά μόνο για να περιγράψουν γεγονότα του παρελθόντος… Μα ναι η ιστορία επαναλαμβάνεται ασχέτως με το αν μπορούμε να το αντιληφθούμε ή όχι…
Μέσα στα γεγονότα που τρέχουν λοιπόν , με τις παγκόσμιες και εθνικές μας εξελίξεις, πολύ συχνά ψάχνω και αναμοχλεύω τις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές δομές της τελευταίας 40ετίας. Πολλοί έχουν δώσει διάφορα ονόματα ήδη : διαφθορά, οικονομικά συμφέροντα, μικροπολιτικά παιχνίδια, απληστία, κομματικές φατρίες… Σε αυτό το τελευταίο θα σταθώ για να το δούμε λίγο καλύτερα….
Σε προηγούμενα άρθρα μας θίξαμε τις έννοιες του Δημοκρατικού Πολιτεύματος αλλά και το ρεύμα του Διαφωτισμού που διαμόρφωσε το πολιτικό σκηνικό του σήμερα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο : καμιά ιδέα δεν φυλακίζεται, ούτε αποκτά ονοματεπώνυμο… όλα έχουν ήδη ειπωθεί, σημασία έχει ο τρόπος που εκφέρονται αλλά και οι πράξεις που τα συνοδεύουν…
Επανερχόμαστε… Η Δημοκρατία μας λοιπόν, γνώρισε χρυσές μα και επώδυνες εποχές. Κύριος τρόπος εκπροσώπησης των λαϊκών αξιώσεων και δικαιωμάτων ήτο διαχρονικά τα κόμματα… Παντού και πάντοτε… Ας δούμε λοιπόν τις έννοιες της κομματικής γραμμής και πειθαρχίας, των κομματικών ιδεών και στάσεων…
Τα προγράμματα των κομμάτων κατά το παρελθόν ταυτίζονταν με το κοινό καλό όλων μας… Ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας, για το καλό της πατρίδας και των εθνικών μας συμφερόντων. Στην πράξη τα πράγματα όπως ξέρετε ήτο διαφορετικά, τόμοι βιβλίων των κοινωνικών, και όχι μόνο, επιστημών θίγουν τα κακώς κείμενα του φαινομένου της πελατειακής σχέσης των κομμάτων με τους πολίτες που αναπτύχθηκε κατά την μεταπολίτευση, αναφέροντας την σχέση αυτή ως την γενεσιουργό αιτία της διάβρωσης της ελληνικής κοινωνίας.Μέσα από την πολύτιμη αναγνώριση των ψυχολογικών και υλικών μας αναγκών, τα κόμματα που μας εκπροσωπούσαν μας έλεγαν αυτό που θέλαμε να ακούσουμε, συνοδευόμενα από έναν κεκαλυμμένο «ηθικό μανδύα»… όμως εμείς ξέραμε την αλήθεια, αλλά και αυτά που θα ακολουθούσαν με την άνοδο του εκάστου κόμματος στην εξουσία…
Ο προβληματισμός μου ωστόσο επεκτείνεται πέρα από αυτές τις απλουστευμένες αναλύσεις : γιατί το πολιτικό ον ταυτίστηκε με το κομματικό; Γιατί έπρεπε να ανήκουμε σε κάποιο κόμμα για να θεωρούμαστε πολιτικοποιημένοι πολίτες; Φυσικά αυτός ήταν ο μόνος δρόμος για να πληρωθούν οι στόχοι μας… χωρίς αυτή τη σχέση όλοι έβγαιναν χαμένοι.. μια μεγάλη μερίδα πολιτικοποιημένων πολιτών και φυσικά τα κόμματα.Το πρόβλημα γεννάται όταν η εκπροσώπηση της Δημοκρατίας ξεκινά και ολοκληρώνεται μέσα από αυτής της ευτελούς, από άποψη περιεχομένου δράσης , που με τόσο κόπο ονομάστηκε και «νόμιμη». Σκοπός μου δεν είναι να θίξω κανέναν συγκεκριμένο πολιτικό φορέα γιατί αυτό θα αποτελούσε σημείο αναφοράς και ανάλυσης ενός άλλου άρθρου ή καλύτερα βιβλίου ή και τόμων… Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η συνειδητοποίηση που έχουμε ως άτομα αλλά και ως πολίτες… νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο…
Έρευνα – Συγγραφή : Αικατερίνη Κιουλμπαξιώτη
