«Τo Πανεπιστήμιο του τότε και του τώρα….»
«Πανεπιστήμιον»…. Πόσα πρεσβεύει μια μόνο λέξη αλήθεια; Όσοι το αγαπήσαμε και όσοι το υπηρέτησαν ειλικρινώς μπορούν να καταλάβουν αλλά και νιώσουν τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις και την ιστορία που κρύβεται πίσω από τον Πανεπιστημιακό ιδεώδες…
Τα χρόνια των γεμάτων Πανεπιστημιακών αιθουσών υπήρξαν ένδοξα , όσο και οι αποκλίνουσες, σε κάποιες περιπτώσεις, αντιλήψεις της ίδιας της Ακαδημαϊκής ιδέας. Οι περισσότεροι εξ ημών αντιλήφθηκαν την μια μόνο οπτική της ακαδημαϊκής πλήρωσης που συνοδευόταν από την επαγγελματική καταξίωση, δηλαδή την τοποθέτηση αποφοίτων πανεπιστημίων στα «υψηλά κοινωνικά αξιώματα».
Η άνω κερδοσκοπική αντίληψη οδήγησε στην σταδιακή αποσύνθεση της ίδιας της γνώσης, η οποία κατέληξε να στερείται καινοτομίας, έρευνας, κριτικής σκέψης και ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα. Η κοινωνία ξορκίζοντας την γνωσιακή λήθη και τον εκπαιδευτικό αποκλεισμό των περασμένων πολεμικών χρόνων, ώθησε τις νέες γενιές της προς τον δρόμο του Πανεπιστημίου.
«Διαβάζοντας» τις ιστορικές και κοινωνικές εξελίξεις μετά την Γερμανική κατοχή, κατά την δεκαετία του ’50 και όπισθεν , θα διαπιστώσουμε την «θυσία» των φτωχών και «αμόρφωτων» αγροτικών οικογενειών να σπουδάσουν έστω ένα παιδί της οικογένειας. Το χρίσμα έπαιρνε το παιδί που του «άρεσαν τα γράμματα» και όλη η οικογένεια το στήριζε για να σπουδάσει… συνήθως στην Αθήνα…
Το γραμματιζούμενο παιδί από την άλλη όχι μόνο σπούδαζε, αλλά και δούλευε συγχρόνως, για να κάνει πράξη αυτό που πραγματικά αγαπούσε… το Πανεπιστήμιο, την γνώση που οι γονείς του δεν έλαβαν ποτέ, την έρευνα και ένα καλύτερο αύριο….
Το Πανεπιστήμιο αλλά και το ιδεώδες που το συνόδευε στήριξε διαχρονικά την ελληνική κοινωνία αλλά και την ελληνική οικογένεια. Ο διαχωρισμός σταδιακά γινόταν ξεκάθαρος… αλλά με λανθασμένο τρόπο. «Οι άνθρωποι της γνώσης» άρχισαν να θεωρούνται ανώτεροι από τους άλλους, ενώ οι πόρτες άνοιγαν μόνο για τους κατόχους πτυχίων, και δει ξένων Πανεπιστημίων.
Αλήθεια ποια κοινωνία μπορεί να επιζήσει μόνο με την θεωρητική αμάσητη γνώση και τις ξενόφερτες «φαμφάρες» που την συνόδευαν; Γιατί ως ανθρωπότητα κολλάμε στο παρελθόν και δεν έχουμε το σθένος να το κρίνουμε αλλά και να το αποδεχτούμε;
Ερωτήματα καίρια που έχουν περίσσιο βάθος για όσους το αντιλαμβάνονται αλλά και σκέπτονται, ακόμη και σε αυτές τις μέρες, περισσότερο «αγαθώς» από τους άλλους τους έξυπνους και ξερόλες, που πλήγωσαν και πληγώνουν το ίδιο το νόημα της «πολύ-διατυπωμένης» εννοιολογικά Δημοκρατίας.
Έτσι φτάνουμε στο σήμερα… Χιλιάδες άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακά και καμία επαγγελματική καταξίωση… Σήμερα πτυχίο ίσον και πρόβλημα. Η Ελλάδα ως χώρα με μυαλά σε όλους τους τομείς, εννοώντας και τα τεχνικά επαγγέλματα, ήταν από τις πρώτες που απαξίωσαν το Πανεπιστήμιο αλλά και τους αποφοίτους του. Μα γιατί; Δεν σκοτώσαμε την ελεύθερη σκέψη; Δεν την σκοτώσαμε «σωστά»;
Όλα «σωστά» τα κάναμε σας διαβεβαιώνω, ενώ ακόμη και σήμερα πολλοί αρνούνται να καταλάβουν τα αυτονόητα και να αντιμετωπίσουν την ολοφάνερη αλήθεια… Την αλήθεια που ξεκάθαρα απλώνεται μπροστά μας με τόση σκληρότητα.. Το Πανεπιστήμιο του τότε, των παρελθόντων χρόνων, δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτό του σήμερα… Η επαγγελματική καταξίωση δεν αποτελεί πλέον θέσφατο , αλλά ούτε και βεβαιότητα… Ας μείνουν λοιπόν όσοι πραγματικά το αγαπούν και μέσα από αυτό να είστε σίγουροι πως θα ανακάμψει, μαζί με την ίδια την ελληνική κοινωνία, καθώς αν το καλοσκεφτείτε, καμία σήψη δεν είναι τυχαία….
‘Έρευνα-Συγγραφή : Αικατερίνη Κιουλμπαξιώτη
