ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Τα αιτήματα των πολιτών για κοινωνική δικαιοσύνη υπό το πρίσμα της Συνταγματικά κατοχυρωμένης ισότητας , ολοένα και αυξάνονται. Στο προηγούμενο άρθρο μας θέλοντας να κατανοήσουμε βασικές συνταγματικές αρχές, όπως αυτή της νομιμότητος και της νομιμοποίησης, θίξαμε την ανακολουθία των δύο αυτών θεσμών του αστικού δημοκρατικού κράτους, οι οποίες θα έπρεπε να αλληλοσυμπληρώνονται ώστε να υπάρχει η πολυπόθητη δικαιοσύνη.

Όλες οι κοινωνίες και όλα τα συστήματα, ακόμα και αυτά που υπηρετούν πιστά την Δημοκρατία αντιμετωπίζουν διαρθρωτικά προβλήματα τα όποια καλούνται να επιλύσουν τόσο οι πολίτες, όσο και το ίδιο το Κράτος. Η ανάλυση του εφαρμόζοντος οικονομικό-κεντρικού συστήματος δυστυχώς έχει εγκλωβίσει την κοινωνία, στερώντας της βασικά κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Το άτομο λογίζεται ως αριθμός ενώ παράλληλα η μικρή ζωή μας αναλύεται μονάχα με αριθμούς και μακροοικονομικές εκθέσεις… Αλήθεια ποιος μπορεί πει σε έναν άνθρωπο με ενεργό νου και δυνατότητες ότι θα πρέπει «να ζήσει την ζωή του» ή να «κάνει οικογένεια» σε 10 ή 20 χρόνια; Που είναι η Δικαιοσύνη σε αυτές τις παραδοχές;

Το ζήτημα ωστόσο που παρεμβάλλεται στο μυαλό όλων μας είναι ένα μεγάλο τέλμα, που συνοδεύεται από την πολιτική και κοινωνική ανικανότητα διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης οδηγώντας μας αυταπόδεικτα στην καταστροφή χωρίς επιστροφή και την αέναη δυστυχία…… Αυτό το αδιέξοδο αν το σκεφτούμε καλύτερα δεν οφείλεται όπως πολλάκις έχουμε πει μόνο στην οικονομική δυσχέρεια αλλά και στην διάσπαση του κοινωνικού ιστού. Όπου και αν σταθεί κανείς ακούει ποικίλες απόψεις για τα αίτια της κρίσης και των αποτελεσμάτων της και με ένα βασικό ερώτημα… τι μπορούμε να κάνουμε;

Η ιστορία, μας έχει διδάξει ότι κανένα τέλμα, κοινωνική, πολιτική η κοινωνική κρίση δεν σταμάτησε τις όποιες δρομολογημένες εξελίξεις, θετικές (ή αρνητικές). Η κοινωνική δικαιοσύνη προϋποθέτει την λειτουργία του ίδιου του Κράτους Δικαίου το οποίο εμπεριέχει την ασφαλιστική δικλίδα και τον έλεγχο των αρχών του Δικαίου που εμπεριέχουν θεμελιώδεις αρχές , (όπως αυτές της ισότητας, της δικαιοσύνης, των θεμελιωδών δικαιωμάτων, της καλής πίστης κλπ).

Το εύρος του Κράτους Δικαίου αλλά της ίδιας της κοινωνικής δικαιοσύνης, αν το δούμε διεξοδικά, δεν μπορούν να πραγματωθούν αν απουσιάζει το «κοινωνικό ήθος» ως συνέχεια του «ατομικού  ήθους». Το αίσθημα αδικίας και η όποια κριτική στα κακώς ή καλώς ειρημένα θα πρέπει να είναι αντικειμενική, πλήρης και τεκμηριωμένη. Η ελευθερία έκφρασης αποτελεί αναπόσπαστο ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα. Ωστόσο η ορθή χρήση του δικαιώματος αυτού αλλά και της αντίληψης που έχει το άτομο για το ίδιο αλλά και για το κοινωνικό του περιβάλλον συναρτάται από την ηθική που διατηρεί το ίδιο άτομο- πολίτης.

Είναι λοιπόν μια εποχή όπου ο καθένας από εμάς έχει διαμορφώσει άποψη, με ορθό ή μη τρόπο…. Η κριτική παρεμβάλλεται όταν μια ημιτελής και υποκειμενική άποψη θεωρείται θέσφατο και ορθό ενώ την ίδια στιγμή η άποψη αυτή πλήττει τις βαθιές έννοιες που φέρει ο τίτλος του σημερινού μας άρθρου… Με λίγα λόγια θα πρέπει πλέον οι φορείς του λόγου να διυλίζουν καλύτερα τα επιχειρήματα τους καθώς η κοινωνία πλέον ακούει, νιώθει και κρίνει… ευτυχώς πολύ πιο ώριμα….

Έρευνα-Συγγραφή : Αικατερίνη Κιουλμπαξιώτη