Η ανθρωπιστική κρίση στο στόχαστρο…………….
Η ανθρωπότητα έχει στην ιστορική της διαδρομή σημαντικές κατακτήσεις και επιτεύγματα όπως εκφράστηκαν μέσα από τον πολιτισμό και την ανάπτυξη των αξιών αλλά και των θεσμών. Η τέλεια κοινωνική δομή και συμβίωση στην σημερινή εποχή σίγουρα δεν μπορεί να πραγματωθεί σε περιβάλλον οικονομικής και αξιακής κρίσης, όπως πολλάκις έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα μας.
Κατά την διάρκεια των χρόνων όπου σημειώθηκε τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη που συνοδεύτηκε με την ραγδαία αύξηση του μορφωτικού επιπέδου, θα περίμενε κανείς η ανθρώπινη ζωή και συμβίωση να βελτιωθεί εξυψώνοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων σχέσεων κάνοντας μας να διαβιούμε όσο το δυνατόν πιο ειρηνικά με όρους αυτάρκειας αλλά και πληρότητας.
Το πέρασμα των χρόνων ωστόσο ήταν σκληρό ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους δείχνοντας με τον χειρότερο τρόπο την ανεπάρκεια και τις λανθασμένες επιλογές που ακολουθήσαμε σε όλα τα επίπεδα της δράσης μας. Αλήθεια τους τελευταίους αιώνες τι πολιτισμό έχει επιδείξει η ανθρωπότητα; Ακόμα και οι πιο ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες δεν έχουν να επιδείξουν σημαντικές προοπτικές βελτίωσης της οικουμενικότητας και της αλληλεγγύης παρά μόνο την «αρχή της ασυδοσίας» που σε μεγάλο βαθμό ταυτίστηκε με την «ελευθερία».
Όταν μιλάμε για οικουμενικότητα αναφερόμαστε στο σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης διαχρονικά καθώς η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί δυστυχώς να επιλυθεί με απλές διαπιστώσεις και χρονοδιαγράμματα. Οι «φυσικές μας ελευθερίες» διατυπώθηκαν σε τεράστια και ακατανόητα νομικά κείμενα χωρίς καμία όπως φαίνεται ισχύ, με καθημερινό βιασμό της λογικής μας αλλά και της ίδιας της ύπαρξης μας.
Σε πρόσφατη συνέντευξη του ο «υψηλής μορφώσεως» SirDavidAttenboroughδήλωσε ότι θα πρέπει να σταματήσει η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στους πληθυσμούς της Αφρικής ώστε να επέλθει «φυσικά» η μείωση του πληθυσμού, καθώς είμαστε ήδη «υπεράριθμοι» και η γη δεν μπορεί να μας θρέψει όλους επαρκώς. Φυσικά η άποψη αυτή επέφερε κύμα αρνητικών σχολίων, όπως αυτή του WorldDevelopmentMovementπου δραστηριοποιείται σε φαινόμενα φτώχειας και ανισότητας, όπου επισημανθήκαν τα τεράστια οικονομικά οφέλη των Βρετανικών και άλλων Κυβερνήσεων από την εκμετάλλευση των αγροτικών περιοχών και του συνόλου του πλούτου των χωρών αυτών.
Ο προβληματισμός αυτός έχει εξαιρετική βαρύτητα ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου τα θέματα περί ρατσισμού και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ουδείς στον Ελλαδικό χώρο δεν έχει προβεί ουδέποτε σε τέτοιου είδους δηλώσεις και προτάσεις, ούτε καν σκέψεις. Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες παγκοσμίως που δεν ακολούθησαν την πολιτική και οικονομική εκμετάλλευση αποικιών και αφαίμαξης άλλων λαών, αντιθέτως στοχοποιείται συνεχώς και αδιαλείπτως και με «τεράστια επίδειξη ευαισθησίας».
Είναι σαφές ότι τα κακώς κείμενα πρέπει να διορθωθούν βελτιώνοντας την τραγική κατάσταση σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο με αφετηρία ωστόσο την ουσιαστική αλληλεγγύη και την αντιμετώπιση της λεγόμενης ανθρωπιστικής κρίσης με δόκιμους ανθρωπιστικά τρόπους. Η βοήθεια αδύναμων Κρατών και κοινωνιών είναι υποχρέωση όλων και δει αυτών που τις αφαίμαξαν, ώστε να μειωθούν φαινόμενα αποκλεισμού, δυστυχίας αλλά και αναγκαστικής μετανάστευσης.
Αυτός ο τρόπος μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικότερος και πιο ουσιαστικός από την ίδια την θεωρητικοποίηση της «αλληλεγγύης», μακριά από τον ιδεολογικό ή τον πολιτικό διαχωρισμό, υπό το πρίσμα του πολιτισμού , του κοινού περί δικαίου αισθήματος και της βαθιάς ηθικής.
Έρευνα-Συγγραφή : Αικατερίνη Κιουλμπαξιώτη
